Z głębokim smutkiem przyjęliśmy informację o śmierci Jerzego Szczakiela – pierwszego polskiego indywidualnego mistrza świata na żużlu. Był doskonałym zawodnikiem, medalistą Mistrzostw Świata Par i Drużynowych Mistrzostw Świata, autorytetem dla wielu pokoleń. Rodzinie i Bliskim składamy wyrazy współczucia oraz kondolencje.
Jerzy Szczakiel przez całą karierę żużlową związany był z zespołem Kolejarza Opole. Sukcesy odnosił już w wieku juniorskim – w finale mistrzostw Polski zadebiutował w 1970 roku, zajmując ósme miejsce. Rok później w Rybniku zdobył srebrny medal IMP. Także w 1971 zajął trzecie miejsce w prestiżowym turnieju o Złoty Kask. Rok później, w 1972 w Lesznie, został młodzieżowym wicemistrzem Polski. Jako senior nie odnosił już większych sukcesów na krajowych torach, poza drugą lokatą w Pucharze ROW w 1974 w Rybniku oraz zdobyciem Łańcucha Herbowego w Ostrowie w 1975.
Znacznie większe sukcesy Szczakiel odnosił na arenie międzynarodowej. Już w 1971 roku awansował po raz pierwszy do finału IMŚ we Göteborgu. Wystąpił także w 1973 roku na Stadionie Śląskim w Chorzowie, kiedy przyniósł mu największy sukces w karierze – niespodziewanie wraz z legendarnym nowozelandczykiem Ivanem Maugerem po 20. biegu mieli po 13 punktów. W biegu dodatkowym sędzia puścił taśmę wyjątkowo szybko i Mauger „zaspał na starcie”. Na drugim łuku drugiego okrążenia zbliżył się do Polaka i zaatakował go od wewnętrznej. Mauger upadł i pomimo iż leżał na torze (wokół niego znajdowało się kilka osób z obsługi techniczne), Szczakiel kontynuował bieg i objechał ostatnie dwa okrążenia. Po tych niecodziennych okolicznościach, przez kolejne 37 lat pozostawał jedynym Polakiem, który został indywidualnym mistrzem świata.
Ponadto Szczakiel odniósł sukces w mistrzostwach świata par – w 1971 roku wraz z Andrzejem Wyglendą zdobył złoty medal dla Polski. Kilkukrotnie reprezentował barwy Polski w finałach drużynowych mistrzostw świata, z czego raz (w 1974 roku) zdobył brązowy medal. W 1973 roku natomiast, Szczakiel był uczestnikiem Ligi Światowej.
