Rif Saitgariejew urodził się w Ufie 26. września 1960 roku. Był Rosjaninem pochodzenia tatarskiego. Pierwsze kroki stawiał w klubie z Baszkirii, gdzie startował od roku 1979. Już w pierwszym roku swoich startów spróbował swoich sił w Młodzieżowych Indywidualnych Mistrzostwach ZSRR, z których odpadł w jednym z półfinałów zajmując ostatnie, 17. miejsce. Jednak już dwa lata później, w roku 1981, na tych samych zawodach sięgnął po swój pierwszy indywidualny tytuł mistrzowski. W tym samym roku wystartował również w Indywidualnych Mistrzostwach ZSRR, gdzie w gronie seniorów zdobył brązowy medal. Pierwszy złoty medal wśród seniorów zdobył rok później w swojej rodzinnej miejscowości. W roku 1983 zdobył tytuł Indywidualnego Mistrza Rosji, który w kolejnych latach wywalczył jeszcze trzykrotnie (w 1984, 1988 oraz 1995 roku). Zwycięstwo w IM ZSRR wywalczył po roku 1981 tylko raz, w 1989, w między czasie zajmując trzykrotnie miejsca medalowe.
Sukcesy międzynarodowe rozpoczął już w roku 1980, uczestnicząc w finale IMŚJ w Pocking (RFN), gdzie zajął 13. miejsce. Wielokrotnie brał udział w eliminacjach do IMŚ, niestety bez większych sukcesów, przeważnie kończąc udział na etapie ćwierć- lub półfinałów kontynentalnych (system rozgrywania IMŚ był wówczas bardzo złożony). Jeden z takich ćwierćfinałów odbył się na zielonogórskim torze i to właśnie wtedy, dokładnie 3. czerwca 1989, Rif po raz pierwszy ścigał się na torze przy W69. Zajął wtedy 4. miejsce, przegrywając brąz zaledwie jednym punktem z Andrzejem Huszczą.
W roku 1994, po tym jak został zakontraktowany przez klub z Ostrowa Wielkopolskiego, rozpoczęła się Jego krótka przygoda z polskim speedwayem. Dzięki swojej nieustępliwej, walecznej, ale zawsze uczciwej postawie na torze szybko stał się ulubieńcem nie tylko ostrowskich kibiców. Wśród polskich fanów żużla zyskał przydomek „Tatarska Strzała”. W sezonie 1994 w barwach Iskry osiągnął średnią meczową na poziomie 13,7 pkt. Drużyna zajęła 7. miejsce w rozgrywkach 2. ligi. W kolejnym roku reprezentując barwy Falubazu (wówczas ZKŻ Polmos-Beram) zdołał niemal wyrównać ten niesamowity wynik uzyskując średnio 13,4 punktów na mecz (Falubaz zajął w tym sezonie 4. miejsce w 2. lidze). W obu drużynach był oczywiście czołowym zawodnikiem. W roku 1995 został zwycięzcą Turnieju o Łańcuch Herbowy Ostrowa Wlkp.
Na kolejny sezon Rif postanowił powrócić do drużyny z Ostrowa. 6. czerwca 1996 roku nastąpiło otwarcie sezonu ’96. W pierwszym biegu potyczki z Unią Leszno przekroczył linię mety jako pierwszy. Piąty bieg zawodów przyniósł ze sobą tragiczne wydarzenia. Pod taśmą ustawili się wtedy od wewnętrznej Andrzej Szymański (Unia), Paweł Łęcki (Iskra), Robert Mikołajczak (Unia), oraz Saitgariejew. Tuż po starcie doszło do bezpośredniego kontaktu pomiędzy trzema pierwszymi żużlowcami i Rif ratując się przed wypadkiem, chcąc ominąć całą resztę, z dużą prędkością uderzył w słupek bramy wjazdowej do parkingu. Został przewieziony do ostrowskiego szpitala, gdzie podłączono go do aparatury podtrzymującej życie. Orzeczenie lekarskie stwierdziło uraz wielonarządowy: stłuczenie pnia mózgu, krwiak śródczaszkowy oraz przerwanie rdzenia kręgowego. Codziennie pod szpitalem gromadziły się tłumy ostrowian, aby dowiedzieć się, co się dzieje z ich ulubieńcem. Niestety, spełnił się najczarniejszy scenariusz. 18. czerwca lekarze wspólnie z żoną Rifa podjęli decyzję o odłączeniu Go od respiratora. Dokładnie 12 dni trwała walka o ratowanie życia.
Rif Saitgariejew został pochowany w Ufie. W marcu 2008 roku przed trybuną główną Stadionu Miejskiego w Ostrowie odsłonięto tablicę pamiątkową na cześć Saitgariejewa. Również na tym stadionie rozgrywany jest corocznie memoriał poświęcony Jego pamięci. Jest On jednym z tych zawodników, którzy pozostaną w pamięci kibiców żużla na zawsze.
